Historia Parafii Borucin

Pierwsza wzmianka o miejscowości Borucin pochodzi z 1302 r. i dotyczy przekazania trzech łanów pola przez właściciela ziemskiego do parafii w Krzanowicach. Borucin przez stulecia należał bowiem do krzanowickiej parafii pw. św. Wacława. Były to czasy kiedy parafia pw. św. Wacława należała do Diecezji Ołomunieckiej i na jej terenie używano języka morawskiego.

Pierwsze obiekty sakralne:

Pierwszym obiektem sakralnym w Borucinie była kaplica Jana Baptysty. Wybudowano ją w 1591 r., a konsekrował biskup książęcy Stanisław von Pawlowski. W kaplicy odbywały się nabożeństwa, pogrzeby i śluby. Po około 200 latach kaplica została rozebrana i dziś trudno wskazać gdzie się dokładnie znajdowała.

Kolejnym miejscem związanym z życiem religijnym w Borucinie jest kaplica pw. Jana Chrzciciela przy ul. Kopernika, która powstała prawdopodobnie w połowie XVIII wieku. W kaplicy umieszczono dzwon z kościółka pw. św. Baptysty. W 1911 roku z powodu złego stanu technicznego kaplicę rozebrano i wzniesiono na nowo.

Inicjatywa utworzenia parafii

Historia kościoła p.w. św. Augustyna w Borucinie sięga 1894 roku. W tamtym okresie, hrabia Lichnowski podarował wsi 6 morgów pola, aby na niej wybudować szkołę, kościół, plebanię i cmentarz. Ponadto przekazał na ten cel darowiznę w wysokości 15000 marek.

Tak pokaźna darowizna sprawiła, że za sprawą ks. Augustyna Quittka, ówczesnego proboszcza Krzanowic,  w 1888 roku powstał pomysł i inicjatywa utworzenia samodzielnej parafii w Borucinie. Jednak do realizacji planów, sporządzając odpowiedni projekt przyszłej świątyni, przystąpiono dopiero w 1899.r. Dzięki mobilizacji mieszkańców Borucina i wielkiego zaangażowania proboszcza Quittka, w 1904 r. rozpoczęto budowę nowej świątyni.

Na przyszłym placu kościelnym w 1904 roku rozpoczęło się wypalanie cegły, a 28 sierpnia 1904 roku położony został kamień węgielny, a przypadło to w dniu św. Augustyna – 4 lipca 1904 roku. Ta data natchnęła proboszcza, który zafascynowany zbieżnością dat, zasugerował aby na patrona nowej świątyni wybrać właśnie św. Augustyna. Stan surowy budowli osiągnięto w 1905 roku, a w kwietniu 1906 roku poświęcono powstałą neogotycką budowlę. W tym czasie już swoją funkcję pełnił pierwszy proboszcz ks. Josef Hlubek, który otrzymał nominację na proboszcza 21 marca 1906 roku.

Następnie rozpoczął się okres wyposażania wnętrza, które zlecono firmom Weffers z Kolonii, Meyer z Monachium oraz rzemieślnikom z Ołomuńca. Interesujący los spotkał dzwony świątyni, które na przestrzeni ponad stuletniej historii trzykrotnie wymieniano. Pierwszy raz nastąpiło to 13 lipca 1917 roku, kiedy na wniosek ówczesnej władzy państwowej zdemontowano i przeznaczono je na cele wojenne. W 1927 roku, dzięki hojności mieszkańców zakupiono i poświęcono dwa nowe dzwony, które również nie miały szczęścia, aby zagościć na dłużej na wieży kościelnej, ponieważ w połowie marca 1941 roku, okupant niemiecki zajął je na cele wojenne.

Po drugiej wojnie światowej po raz kolejny zakupiono nowe dzwony, których powieszenie na zniszczonej po wojnie wieży nie było możliwe. Postanowiono więc zabudować je na sąsiedniej dzwonnicy cmentarnej. Dopiero w 2013 roku zabrzmiały nad Borucinem kościelne dzwony, które zakupione zostały dzięki inicjatywie społecznej mieszkańców. Jeden, dochowując tradycji poświęcono św. Józefowi, a drugi papieżowi Janowi Pawłowi II.

Inne budowle wokół kościoła

Cmentarz i kaplica cmentarna

Cmentarz został utworzony w tym samym roku co kościół, tj w 1906 roku. Podobnie też było z kaplicą cmentarną. Jednak na początku jej istnienia służyła jako miejsce do przechowywania narzędzi, które niezbędne były dla grabarza w czasie przeprowadzania pogrzebu. Dopiero w latach dziewięćdziesiątych XX wieku, zmieniono jej przeznaczenie. Z pomieszczenia gospodarczego została przekształcona w kaplicę cmentarną. Stopniowo kaplicę rozbudowywano, a w roku 1994 wyposażano w specjalne urządzenia chłodnicze. W kolejnych latach wybrukowano obejście oraz dobudowano zadaszenie, które chroni przed złą aurą, żałobników stojących przed kaplicą.

Krzyż marmurowy

Krzyż stojący obok kościoła, towarzyszy mu od samego początku jego istnienia. Jego fundatorem była Friderika Hanslik. Został on poświęcony 3 maja 1906 roku. Przez wszystkie te lata nie uległ zniszczeniu i zachował się w bardzo dobrym stanie. Do dnia dzisiejszego przetrwał również napis w języku niemieckim – „Gelobt sei Jesus Christus” ( „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”).

 

 

Plebania

Budowa plebanii rozpoczęła się jeszcze przed budową kościoła. tj wiosną 1904 roku. Budynek stoi od ponad stu lat w tym samym miejscu. Jak opisuje w książce Kornelia Lach, parafianie zawsze dbali o dobry standard warunków bytowych proboszcza. Plebanie była miejscem gdzie w pierwszej kolejności dochodziły nowinki technologiczne. Przykładem jest linia telefoniczna, którą założono już  w 1920 roku. Proboszcz posiadał jeden z pierwszych telefonów w okolicy. Wówczas dzwoniący na plebanię musieli wykręcić nr „8”. Kolejnym przykładem jest założenie centralnego ogrzewania, a miało to miejsce w listopadzie 1932 roku. W tamtym okresie, na terenie Borucina, był to pierwszy obiekt , który był w nie wyposażony.

Przez kolejne lata były prowadzone remonty, na mniejszą lub większą skalę. Zawsze we wszystkie działania byli bardzo mocno zaangażowani parafianie. Dzięki ich staraniom, obecnie plebania stanowi wizytówkę ich pracy.

Grota lurdzka

 

Jest to miejsce kultu maryjnego. Pomysł jej powstania zrodził się w roku 1930, po powrocie z pielgrzymki do Lurdes, ówczesnego proboszcza J.Hlubka.

Parafianie postanowili uczcić to wydarzenie i zostali fundatorami. Prace przebiegały bardzo sprawnie i szybko. Dzięki temu, już 05 października 1930 roku, odbyła się uroczystość poświecenia obiektu. Brały w niej udział wszystkie organizacje kościelne i liczne zgromadzenia parafialne. Grota jest do dziś otaczana opieką przez parafian.

 

 

Kaplica Góry Oliwnej

Kaplica została wzniesiona w zaledwie w dwa miesiące, w lipcu i sierpniu 1934 roku. Częściowymi fundatorami kaplicy byli parafianie, a brakującą kwotę dołożył ks. proboszcz J. Hlubek. Budowlę prowadził murarz z Borucina – Franz Nawrath. Poświęcenia kaplicy dokonano 26 sierpnia 1934 roku. Wraz z powstaniem kaplicy, powstał zwyczaj wielkoczwartkowy, który zachował się do dnia dzisiejszego, kiedy to wierni przed i po ceremoniach w kościele, zatrzymują się przed kaplicą na cichą indywidualną modlitwę.

Pomnik żołnierzy poległych w dwóch wojnach światowych

W latach dwudziestych XX wieku, mieszkańcy Borucina wyszli z inicjatywą wybudowania pomnika, ku czci poległych w czasie pierwszej wojny światowej. Autorem projektu był technik budowlany – August Nawrath.  Uroczyste poświecenie odbyło się w dniu Wszystkich Świętych w 1922 roku.

W 1945 roku pomnik uległ całkowitemu zniszczeniu, kiedy to w czasie wojny wysadzono w powietrzę wierzę kościelną, która stanowiła ważny dla strategii działań punkt widokowy.

Przez długie lata sytuacja polityczna nie sprzyjała odbudowie pomnika. Polityczne i narodowościowe animozje nie miały wpływu na mieszkańców. Jednak dopiero w latach 90-tych ubiegłego wieku, mieszkańcy zrzeszeni w kole DFK postanowili odbudować pomnik i nadać mu nazwę „Pomnik żołnierzy poległych w dwóch wojnach światowych”. Procedura uzyskania wszelkich zgód była bardzo długa i żmudna i trwała kilka lat. Determinacja grupy inicjatywnej ostatecznie okazała się sukcesem. Pomnik został ukończony 1996 roku, ale ze względu na zawiłe procedury administracyjne do oficjalnego odsłonięcia doszło w 1997 roku.

Remonty kościelne

 

Najważniejszą inwestycją na parafii w ostatnich latach był remont wieży kościelnej w 2009 r. W latach 2004 – 2010 trwał kapitalny remont plebanii i jej obejścia. Wyremontowano również grotę Lourdes oraz kaplicę „Ogród oliwny”. Proboszcz wskazuje na wielki wkład parafian w bieżące utrzymanie cmentarza i grobów swoich przodków.

 

 

 

 

Niemniej jednak najbardziej okazałymi remontantami ostatnich lat były: kapitalna renowacja elewacji zewnętrznej, remont wewnętrza kościoła czy też wymiana ogrodzenia kościoła, która była możliwa przy aktywnym wsparciu finansowym parafian. Obecnie w trakcie kapitalnego remontu są głównie drzwi do kościoła.

 

 

 

 

 

 

* źródło: Materiał przygotowany w oparciu o materiały pochodzące ze zbiorów parafii, publikacje prasowe m.in – „Nowiny Raciborskie”; Numer: 5/2012 – (1029) oraz publikację – „100 lat Parafii Borucin” – autorstwa Kornelii Lach

*zdjęcia – V.Cieśla